Kada je naseljivost u pitanju, Zemlja možda nije najbolji primjer – astrobiolozi tvrde da bi čovječanstvo trebalo da traži planete koje su gostoljubivije od Zemlje. U pitanju je nova klasa objekata koje nazivaju “supernaseljivim svjetovima”, a naučnici čak znaju i gdje bi trebalo da ih traže.
U svojoj potrazi za vanzemaljskim svijetom, astrobiolozi se polako pomjeraju iz standardnih zvijezdanih naseljivih zona zbog toga što prisustvo vode u tečnom stanju na nekoj planeti ne mora da znači da ona može da “njeguje” život.
U našoj potrazi da životom na drugim planetama koristimo Zemlju kao standardnu referencu, s obzirom na to da na raspolaganju nemamo nijedan drugi model. Zemlja je ipak prilično dobar model s obzirom na to da je prepuna života milijardama godina i što je još važnije, izrodila je našu civilizaciju.
Uz sve to, kako ipak možemo da budemo sigurni da je u pitanju najbolji model za naseljivost? Da li bi druge planete mogle da budu pogodnije? Par astrobiologa misli tako.
Supernaseljivi svijet
Supernaseljivost podrazumijeva savršenu oluju faktora koji su prijateljski za nastanak života, a u njihovom najnovijem radu, astrobiolozi Rene Heler i Džon Armstrong opisuju te faktore.
Ono što je najbitnije jeste da se supernaseljivost javlja na planetama sa masom koja je dva do tri puta veća od Zemljine. Planete tih dimenzija imaju nekoliko prednosti:
– Duge periode tektonskih aktivnosti kako bi proizvele karbon-silicijumske cikluse koji su aktivni u znatno dužim vremenskim periodima
– Poboljšanu magnetnu zaštitu koja štiti od kosmičke i zvijezdane radijacije visoke energije
– Velike površine koje dozvoljavaju povećani biodiverzitet – ali ne toliko velike da život ne može da se pravilno razvije i evoluira
– Glatke površine koje dozvoljavaju stvaranje plićih mora a samim tim i povećane šanse za naseljivost pošto život eksplodira u toplim i plitkim vodama
– Optimalan odnos kopna i mora i njihova distribucija pošto su superkontinenti relativno loša stvar kada je razvoj života u pitanju
– Atmosferu gušću od one na Zemlji, što dozvoljava malo više temperature, ali ne previsoke
Supernaseljive planete takođe bi trebalo da orbitiraju oko zvijezda koje su malo manje od našeg Sunca, a u idealnom slučaju te zvijezde bi trebalo da budu stare i posjeduju kapacitet da gore jako dugo.
Ovakvi svjetovi takođe bi trebalo da budu izloženi konstantnom bombardovanju zvijezdanih tijela poput asteroida i kometa. Ovo pruža ključne organske molekule.
Heler i Armstrong tvrde da već postoji poznat supernaseljivi svijet – oko k1V zvijezde Alpha Centauri B.
Ono što je iznenađujuće jeste to što je u pitanju najbliži sistem našem i koji se nalazi na udaljenosti od “samo” 4.37 svjetlosnih godina.
(b92.net)
