Iako sa ove vremenske distance, pogotovo za mlađe ljubitelje sporta, posebno košarke, to izgleda davno, davno vrijeme, 5. april, nikada neće niti smije biti zaboravljen u analima bh. sporta, najviše košarke. Naime, 5. aprila 1979. godine, u prelijepom Francuskom olimpijskom Grenoblu sarajevski studenti, košarkaši „Bosne“, napravili su nevjerovatan sportski podvig, postali su, kao prva ekipa s područja tadašnje Jugoslavije koja je u to vrijeme bila „mjera“ za ostale evropske i svjetske selekcije, prvaci Evrope.
U grotlu olimpijske ljepotice podno Alpa u Grenoblu, pred više od 12.000 gledalaca, od čega je bilo bar 8.000 hiljada italijanskih tifoza, sarajevski košarkaši u finalu su oborili na pleća svemoćnog i nepobjedivog prvaka Italije, čuvenog „Emersona“ čiji dres su nosili fenomenalni Dino Menegin, Bob Mors, Rekalkati, Jilverton.
Poštovani čitatelji, dok pišem ovaj tekst tijelom mi prolaze trnci. U životu svakog čovjeka 35. godina je ogroman vremenski period. Svašta se izdešava, radosti, tuge, sreće i bola. Ali u sjećanju ostaju samo najradosniji i najsvečaniji trenuci iz tako dugog perioda.Vaš novinar je u višedecenijskom bavljenju sportom i oko sporta, svašta doživio i preživio.
Ali, jedan datum (5.april 1979 god.), jedno mjesto, jedan grad i veliki najveći, uspjeh našeg sporta, nikada neću zaboraviti. Ulazim u Olimpijsku dvoranu, tribine pune kao šip, nepodnošljiva navijačka buka i pjesma iz oba tabora „ruši“ dvoranu. Sarajevski golobradi mladići, predvođeni velikim trenerskim magom, kasnije jednim od najboljih evropskih trenera Bošom Tanjevićem, odigrali su fenomenalnu utakmicu. Sve na parketu je“svirano“ po notama legendarnog rahmetli Mirze Delibašića Kinđeta, koji je tu noć zajedno s Hadžićem,Vučevićem, Varajićem, Pešićem, Radovanovićem, Đogićem, Benačekom“odsvirao“ najljepšu sevdalinku ikada viđenu do tada na evropskim košarkaškim parketima.
Mladići u bordo majicama, koji u tom trenutku nisu bili nikome interesantni na evropskoj košarkaškoj pijaci, nisu ni trenutka ustupili ni milimetar pred tim evropskim i američkim zvijezdama, nego su uz naš poznati bosanski nam zaplesali i zaigrali u ritmu kojeg Italijani, iako poznati kao vrsni majstori kancone i plesa, nisu mogli ni skontati, a kamoli uhvatiti korak. Meč za „dušu i sječanje“, velike svjetske zvijezde u redovima Talijana samo gledaju, ibrete se, ne mogu skontati ko šta “svira“ u Bosninom orkestru, i kraj (96:93).
BOSNA je na krovu EVROPE. Prije Reala, Maccabija, Olympiacosa, u dvorani delirijum, igra se Bosansko kolo, pet hiljada ljudi u transu, ori se sevdah u srcu Francuske…
A po povratku u Sarajevo, lom, milion ljudi od aerodroma Butmir do Skenderije. Svi hoće da dodirnu „vanzemaljce“, da im stisnu ruku, čestitaju, poljube. A igrači skromni, tihi, bojažljivi, kao da ih je stid što su najbolji u Evropi, što im nema ravnih ni do pasa, kamoli do glave. Do tog 5. aprila tepali smo im da su sarajevski „studenti“, ali poslije diplomskog rada u Grenoblu, i to pred evropskom košarkaškom kremom, postali su „profesori“ i ušli u anale BiH sporta!
Dragulji u Brezi
Uspomene na taj fantastični trijumf našeg sporta sigurno nikada neće biti zaboravljene u Brezi. Naime, po završetku meča, vaš novinar je dobio veliki buket cvijeća, ikebanu, od našeg kapitena Žarka Varajića, kojeg je njemu uručio kapiten Emersona, čuveni Dino Menegin. Takođe, kada je nastalo veliko slavlje na parketu, vaš novinar, koji je sjedio odmah iza klupe Bosne, skinuo je uz pomoć velikog bh. odbojkaša i trenera, rahmetli Ize Lukačevića, mrežicu sa obruča i taj „dragulj“ se nalazi u stanu porodice Lukačević.
Resad Mamela
[inpost_fancy thumb_width=”200” thumb_height=”200” post_id=”1981” thumb_margin_left=”0” thumb_margin_bottom=”0” thumb_border_radius=”2” thumb_shadow=”0 1px 4px rgba(0, 0, 0, 0.2)” id=”” random=”0” group=”0” border=”” type=”fancy” sc_id=”sc1396534497080”]
